Czy to śpiewa Orfeo, czy to drzewa tak szumią?
Abstrakt
Artykuł jest poświęcony inscenizacji Orfeusza i Eurydyki Glucka dokonanej przez wybitnego reżysera włoskiego teatru Romea Castellucciego. Andrzej Pitrus dokonuje aspektowej analizy oraz interpretacji utworu, w którym w sposób niezwykle nowatorski i oryginalny wykorzystano medium wideo. Reżyser wprowadził na scenie przekaz na żywo realizowany poza sceną, a nawet budynkiem opery. Nie tylko osiągnął w ten sposób rozszerzenie przestrzeni teatralnej, ale wprowadził poruszający wątek egzystencjalny. Opowieść o mitycznych kochankach została zderzona z losami dwóch współczesnych Eurydyk – młodych kobiet cierpiących na „syndrom zamknięcia”.
Słowa kluczowe:
Romeo Castellucci, wideo, teatr włoskiBibliografia
Arfara, Katia, Instance: La Socìetas Raffaello Sanzio, Purgatory (2008) [w:] Sarah Bay-Cheng, Chiel Kattenbelt, Andy Lavender (red.), Mapping Intermediality in Performance, Amsterdam: Amsterdam University Press 2010
Google Scholar
Castellucci, Claudia, Chiara Guidi, Comitato Taormina Arte, Romeo Castellucci, Joe Kelleher, Nicholas Ridout, The Theatre of Socìetas Raffaello Sanzio, London and New York: Routledge 2007
Google Scholar
Kozłowski, Krzysztof, Teatr i religia sztuki. 'Parsifal' Ryszarda Wagnera, Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM 2004.
Google Scholar
Mitchell, W.J.T. , Czego chcą obrazy?, przeł. Łukasz Zaremba, Warszawa: Narodowe Centrum Kultury 2013
Google Scholar
Dorota Semenowicz, Dorota, To nie jest obraz. Romeo Castellucci i Socìetas Raffaello Sanzio, Poznań – Kraków: Fundacja Malta iKorporacja Ha!Art 2013
Google Scholar
Wiesing, Lambert, Sztuczna obecność. Studia z filozofii obrazu, przeł. Krystyna Krzemieniowa, Warszawa: Oficyna Naukowa 2012.
Google Scholar
Autorzy
Andrzej Pitruskwartalnik.filmowy@ispan.pl
Uniwersytet Jagielloński Polska
Profesor zatrudniony w Instytucie Sztuk Audiowizualnych Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmuje się głównie nowymi mediami i ich wykorzystaniem w sztuce współczesnej; sporadycznie wraca do dawnych zainteresowań filmowych, skupiając uwagę przede wszystkim na kinie eksperymentalnym i autorskim.
Statystyki
Abstract views: 134PDF downloads: 53
Licencja
Prawa autorskie (c) 2014 Andrzej Pitrus
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe.
Autor bądź autorka udziela wydawcy niewyłącznej i nieodpłatnej licencji (CC BY 4.0) na wykorzystanie tekstu w „Kwartalniku Filmowym”, zachowuje nieograniczone prawa autorskie i zobowiązuje się do podawania miejsca pierwodruku przy ponownym wykorzystaniu artykułu (umowa licencyjna do pobrania). Czasopismo jest wydawane na licencji CC BY 4.0. Zgłaszając artykuł do publikacji, autor bądź autorka wyraża zgodę na jego udostępnianie na tej licencji.
W wydaniach od 105-106 (2019) do 119 (2022) wszystkie artykuły były publikowane na licencji CC BY-NC-ND 4.0. W tym okresie autorzy i autorki udzielali(-ły) niewyłącznej i nieodpłatnej licencji (CC BY-ND 4.0) na wykorzystanie tekstu w „Kwartalniku Filmowym”, zachowywali(-ły) nieograniczone prawa autorskie i zobowiązywali(-ły) się do podawania miejsca pierwodruku przy ponownym wykorzystaniu artykułu.
Inne teksty tego samego autora
- Andrzej Pitrus, Todd Solondz: autor nie dla każdego , Kwartalnik Filmowy: Nr 60 (2007): Autor w filmie (cz. II)
- Andrzej Pitrus, „The Reflecting Pool” Billa Violi – wymiary obrazu wideo , Kwartalnik Filmowy: Nr 64 (2008): Obraz filmowy, obraz w filmie (cz. I)
- Andrzej Pitrus, Przeczucie znaczenia – sekwencja inicjalna „Nie oglądaj się teraz” , Kwartalnik Filmowy: Nr 53 (2006): Kino brytyjskie (cz. II)
- Andrzej Pitrus, Fundament pamięci – o „fotograficznej powieści” Chrisa Markera , Kwartalnik Filmowy: Nr 54-55 (2006): Film, fotografia, rzeczywistość
- Andrzej Pitrus, Chrisa Eyre’a filmy o Indianach , Kwartalnik Filmowy: Nr 62-63 (2008): Kino w poszukiwaniu tożsamości
- Andrzej Pitrus, Puste miejsca. Kino Kiyoshi Kurosawy , Kwartalnik Filmowy: Nr 51 (2005): Film w Azji
