Życie i śmierć: „Moderato cantabile”. Film Petera Brooka po półwieczu
Abstrakt
Film Petera Brooka Moderato cantabile (1959), według noweli M. Duras, należy do czołowych osiągnięć francuskiej nowej fali. Technika narracyjna tego filmu wykazuje skłonność do teatralizacji, swoiste signum autora; w tym wypadku to narracja o narracji. Bohaterowie przeżywają wewnętrznie opowiadany sobie samym romans, snuty wokół anonimowych bohaterów zbrodni w okolicy. Przeżywany niezwykle intensywnie (minimalne środki narracyjne), nie potrzebuje spełnienia w świecie realnym, wyładowuje się w samej narracji, a jego finał, „tragiczny bez tragedii”, jest zakończeniem nie życiowym, a literackim (narracyjnym). Narracja jest prowadzona w filmie na kilku planach; obok konstrukcji w wyobraźni, własne wątki narracyjne podejmuje muzyka (Sonata Diabellego) oraz nieszablonowo potraktowany pejzaż. Film jest wciąż jednym z najbardziej poruszających obrazów nowej fali, jego sekwencje zdjęciowe i montaż wykraczają poza konwencję fabuły, w stronę poetyckiego eksperymentu.
Słowa kluczowe:
Peter Brook, Marguerite Duras, francuska nowa falaBibliografia
Duras Marguerite, Moderato cantabile, tłum. Z. Cesul, Warszawa 1998.
Google Scholar
Autorzy
Krzysztof Lipkakwartalnik.filmowy@ispan.pl
Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina Polska
Muzykolog, historyk sztuki, pisarz i poeta. Autor ok. 20 książek, m.in. Elegie moszczenickie (2000), Pensjonat Barataria (2003), Słyszalny krajobraz (2005) wieloletni redaktor Polskiego Radia; doktoryzował się z nauk humanistycznych o muzyce; w ostatnich latach wykładał na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie.
Statystyki
Abstract views: 63PDF downloads: 12
Licencja
Prawa autorskie (c) 2010 Krzysztof Lipka
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe.
Autor bądź autorka udziela wydawcy niewyłącznej i nieodpłatnej licencji (CC BY 4.0) na wykorzystanie tekstu w „Kwartalniku Filmowym”, zachowuje nieograniczone prawa autorskie i zobowiązuje się do podawania miejsca pierwodruku przy ponownym wykorzystaniu artykułu (umowa licencyjna do pobrania). Czasopismo jest wydawane na licencji CC BY 4.0. Zgłaszając artykuł do publikacji, autor bądź autorka wyraża zgodę na jego udostępnianie na tej licencji.
W wydaniach od 105-106 (2019) do 119 (2022) wszystkie artykuły były publikowane na licencji CC BY-NC-ND 4.0. W tym okresie autorzy i autorki udzielali(-ły) niewyłącznej i nieodpłatnej licencji (CC BY-ND 4.0) na wykorzystanie tekstu w „Kwartalniku Filmowym”, zachowywali(-ły) nieograniczone prawa autorskie i zobowiązywali(-ły) się do podawania miejsca pierwodruku przy ponownym wykorzystaniu artykułu.
Inne teksty tego samego autora
- Krzysztof Lipka, Wnętrze salonu – wnętrze piekieł? „Anioł zagłady” Luisa Buñuela (1962) , Kwartalnik Filmowy: Nr 79 (2012): Wnętrza. O filmowej przestrzeni zamkniętej
- Krzysztof Lipka, Szaleństwo zwyczajności – zwyczajność szaleństwa. „Rumble Fish” Francisa Forda Coppoli , Kwartalnik Filmowy: Nr 74 (2011): Rzeczy filmowe
