Szczęśliwy książę Jana Dormana jako autoarchiwum

Magdalena Rewerenda


Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu (Polska)
https://orcid.org/0000-0001-9031-2793

Abstrakt

Artykuł stanowi propozycję analizy dokumentacji przedstawienia Szczęśliwy książę według Oskara Wilde’a jako modelu myślenia Jana Dormana o połączeniach zwrotnych między teatrem i archiwum. Spektakl stanowi jednak zaledwie impuls do szerszej refleksji na temat wielopoziomowego zainteresowania Dormana własnym archiwum oraz sposobami przechowania pamięci o swojej twórczości i życiu prywatnym. Dzięki wykorzystaniu ustaleń wypracowanych przez badaczy zwrotu archiwalnego oraz widmontologii artykuł wskazuje najważniejsze przestrzenie świadomego auto-archiwizowania realizowanego przez Dormana: od gorączkowego kolekcjonowania i katalogowania, przez budowanie kulturowego repozytorium dla siebie i swoich współpracowników oraz konfabulację i automitologizację, aż do recyklingu przedmiotów, postaci i motywów powracających w kolejnych jego spektaklach. W efekcie wyłania się obraz archiwum Dormana, które wykracza daleko poza kolekcję materialnych pamiątek z życia prywatnego i zawodowego, tworząc świadomie konstruowaną przestrzeń performatywną.

Instytucje finansujące

Projekt „Dorman. Archiwum otwarte” finansowany jest w ramach programu Konkurs im. Jana Dormana, realizowanego przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego

Słowa kluczowe:

Jan Dorman, archiwum, widmontologia, widma, performatywność

Carlson, M. (2000). Haunted Stage. Theatre as Memory Machine. Ann Arbor.
  Google Scholar

Davis, C. (2013). Powrót umarłych. Przekł. A. Marzec. Czas Kultury, nr 2, 22-39.
  Google Scholar

Dowsilas, I. (red.). (2006). Być mistrzem. Materiały z tamtych lat. T.1. Będzin.
  Google Scholar

Dowsilas, I. (red.). (2012). Napisz, jak pamiętasz. Listy artysty. Będzin.
  Google Scholar

Dowsilas, I. (red.). (2015). Od zabawy w teatr do teatru klasycznego. Będzin.
  Google Scholar

Jones, A. R., Leclerq, N. (red.). (2010). Capturing the Essence of Performance. The Challenges of Intangible Heritage. Bruxelles.
  Google Scholar

Kurz, I. (2011). Powrót do archiwów. Kultura Współczesna, nr 4, 5-11.
  Google Scholar

Miłobędzka, K. (2008). W widnokręgu odmieńca. Teatr, dziecko, kosmogonia. Wrocław.
  Google Scholar

Osborne, T. (1999). Ordinariness of the archive. History of the Human Sciences, nr 2. 51-64. https://doi.org/10.1177/09526959922120243
DOI: https://doi.org/10.1177/09526959922120243   Google Scholar

Taylor, D. (2003). Archive and Repertoire. Performing Cultural Memory in the Americas. Durham.
DOI: https://doi.org/10.1215/9780822385318   Google Scholar

Waligóra, K. (2014). Rzeczy i aktorzy. Didaskalia, nr 123. 72-78.
  Google Scholar

Źródła archiwalne:
  Google Scholar

Archiwum Jana Dormana: Instytut Teatralny im. Z. Raszewskiego w Warszawie.
  Google Scholar

Pobierz


Opublikowane
2019-12-18

Cited By / Share

Rewerenda, M. (2019) „Szczęśliwy książę Jana Dormana jako autoarchiwum”, Pamiętnik Teatralny, 68(3/4), s. 196–212. doi: 10.36744/pt.13.

Autorzy

Magdalena Rewerenda 

Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu Polska
https://orcid.org/0000-0001-9031-2793

Statystyki

Abstract views: 238
PDF downloads: 211


Licencja

Prawa autorskie (c) 2019 Magdalena Rewerenda

Creative Commons License

Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.

Autor/ka udziela niewyłącznej i nieodpłatnej licencji (CC BY 4.0) na wykorzystanie tekstu w "Pamiętniku Teatralnym", zachowuje nieograniczone prawa autorskie, ale zobowiązuje się do podawania miejsca pierwodruku przy ponownym wykorzystaniu artykułu (umowa licencyjna do pobrania). Zgłaszając artykuł do publikacji, autor/ka wyraża zgodę na jego udostępnianie na licencji CC BY 4.0.

Od zeszytu 1/2018 do zeszytu 3/2022 artykuły publikowane były na licencji CC BY-NC-ND 4.0. W tym okresie autorzy/ki udzielali niewyłącznej i nieodpłatnej licencji (CC BY-ND 4.0) na wykorzystanie tekstu w "Pamiętniku Teatralnym", zachowywali nieograniczone prawa autorskie, ale zobowiązywali się do podawania miejsca pierwodruku przy ponownym wykorzystaniu artykułu.